خداوند در حدیث قدسی می فرماید من علم را در گرسنگی قرار داده ام و مردم آنرا در شکم سیر می جویند! دکتر حسین پور مصداق واقعی این حدیث شریف بود. یکی از همکاران می گفت دکتر یک بار این حدیث را در جمعی از همکارانش بیان کرد.

هنگام پر بودن شکم ،درک و اگاهی که از خصلتهای انسانی است از او سلب می گردد،دقیقا مانند پرنده ای که وزنه ی سنگینی به پای او میبندند،و هر چه این وزنه سنگین تر باشد پرواز او مشکلتر است

حدیث قدسی «گرسنه شو تا بینی مرا» نیز تأییدی است بر این فلسفه دکتر. شاید در خاطرات گذشته نیز ذکر کرده باشم که دکتر اهل کم خوری بود. بعضی روزها را فقط با یک لیوان شیر می گذراند.

اگر می خواهیم خدا را که واقعیت هستی است ببینیم باید شکممان بی رویه سیر نباشد. شکم سیر جنبه عادتهای دنیایی ما را تقویت می کند و آنقدر قوی می شوند که در برابر واقعیتهای روحی ما که واقعیت وجودی ما هستند قدعلم می کند و انسان از آگاهی و دانستن که در شناخت خدا است باز می ماند. وقتی خدا می گوید گرسنه شو تا من را ببینی یعنی اینکه واقعیت را ببینی علم را ببینی چشم بصیرت پیدا کنی.

اینکه می گویند زندگی افراد موفق را مطالعه کنید و اصول و بنیان های موفقیت خود را کشف کنید به همین خاطر است. اگر واقعاً همین نکته را از زندگی پربار این دانشمند فرهیخته بتوانیم درک کرده و در زندگی خود عملی کنیم موفقی و رشد و تعالی ما در زندگی چند برابر می شود.